Birmeese Hersenspinsels: The strange noice..

Nacht twee in het Yangon huisje was weer spectaculair! Na een redelijk productieve tweede werkdag had ik zowaar avond plannen. Door de ingeslagen vereenzaming van de eerste avond zonder menselijke contact (en nog veel erger.. zonder Internet), heb ik in het wilde weg naar toenadering gezocht. Dit via verschillende kanalen zoals, Facebookgroepen, mailings, smsjes, lync, skype, viber, google accounts en natuurlijk 'the golden oldie': het fysieke contact. Slachtoffer Ierse collega Miriam stond daar gelukkig voor open. Met een waanzinnig gaaf idee! De Yangonse Yacht club opent haar deuren voor non-members op de vrijdagavond. Gelukkig, want helaas ben ik mijn Yacht vergeten in te pakken.

Na wat vertraging, door de niet weg te denken files, waren we gelukkig net op tijd voor de zonsondergang. Uitzicht vanaf een strandstoel op een meer omsierd door palmbomen. Echt een plaatje. Heerlijke biertjes genuttigd en over onze levens gebabbeld. Miriam is super inspirerend en heeft met haar 61 jaar al veel van de wereld gezien. We vonden onze gemeenschappelijke liefde meteen al in de taxi: dieren! Genoeg gespreksstof voor flink wat uren. Top avond dus.

Maar!.. Hier eindigt het avontuur niet. Eenmaal thuis gekomen in een fantastisch met airco voorziende kamer (airco is my new best friend), viel wat op.. een geluid. En nog wel het meest ergelijke geluid ever. Stromend water.. en veel! En het regent niet dames en heren. Wat een mysterie! Eerst kwam de gedachte over de kans van het wonderbaarlijk ophouden. Nihil.. maar hoop doet wonderen. Duidelijk niet het geval. Toch maar even rondkijken in het vreemde huis.

Na het openen van drie sloten, het overmeesteren van hekwerken met prikkeldraad en tenslotte de ontstane slotgracht te hebben overwonnen. Stond ik voor het probleem. Een pijp waar water uit lekte (goh). Na dit probleem grondig te hebben geanalyseerd kwam stap twee. Probleem oplossen. Wat zijn we toch weer praktisch ingesteld. Alleen.. ik kon geen hendel vinden!

Daar sta je dan.. in het donker, in je pyjama, tot en met je enkels in het vieze water en je hebt al zeker twee kakkerlakken gespot (de zeer grote versies). Hoe nu verder..

Nu was ik zo verstandig om het nummer van de vrouw des huizes te hebben opgeslagen. Leve mezelf! Hallelujah! Maar de eigenaresse wist het ook niet en kon helaas ook niemand anders bereiken. Toen zat er nog maar een ding op. Met lede ogen keek ik naar de sleutels in mijn hand. Ik zou naar het kantoor moeten lopen, want daar verblijft de schoonmaakster.

In mijn pyjama, in het donker, gewapend met alleen de sleutels en mijn slippers de barre tocht naar het kantoor afgelegd. Dit verliep voorspoedig en na enige Tring Tring aan de voordeur kwam de schoonmaakster aanzetten in haar prachtige baby roze slaapkledij. Wat een heldin! Heel vriendelijk meegelopen en met 1 draai aan een knop.. voila! Probleem opgelost. Yes! Dus nu lekker slapen. Airco maar weer aan. Dat heb ik wel verdiend